Wielebni Duszpasterze,
Czcigodne Osoby Życia Konsekrowanego,
Umiłowani Diecezjanie i Goście,
Święty czas obchodów pamiątki narodzin dla nas Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, to szczególna sposobność do przekazania serdecznych pozdrowień i życzeń dla całej Wspólnoty diecezji warszawsko-praskiej i Gości. Czynię to po raz pierwszy jako posłany do posługi pasterskiej w naszej diecezji. Jest przy mnie w tym dziele pasterskim biskup Marek, ale także abp Henryk, bp Kazimierz i poprzez cierpienie bp Stanisław.
Święty Jan Ewangelista powiada: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. Wszystkim tym, którzy je przyjęli dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi”. To jest ta zasadnicza prawda, która sprawia, że wszystko nabiera właściwego sensu. Bóg przychodzi z miłości do człowieka, aby poprzez odkupienie na powrót uczynić go dzieckiem swoim.
Po przeżyciu pierwszego znaczącego Jubileuszu 25-lecia naszej diecezji wchodzimy w nowy czas, w zamyśle duszpasterskim poświęcony odkrywaniu na nowo Osoby Ducha Świętego i obowiązku chrześcijańskiego świadectwa. Pragnę, aby składane życzenia były na miarę zadań i sytuacji przeżywanej w naszej społeczności diecezjalnej, ale także narodowej.
Współbraciom w posłudze duszpasterskiej życzę światła Ducha Świętego i sił w codziennym towarzyszeniu ludziom tak, aby owocnie odkrywali swoje drogi powołania i umacniali się na nich w wierze i miłości.
Osobom życia konsekrowanego upraszam łaski żarliwego pielęgnowania darów Bożych i służenia nimi bliźnim.
Święta Narodzenia Pańskiego są ukazaniem w całej pełni zamysłu Bożego co do Wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej. Tak bardzo pragnę, aby troska o te Wspólnoty była dla nas Siostry i Bracia zadaniem naczelnym.
Dziecię Jezus chce szczególnie uwrażliwić nas na wyjątkowy dar życia i jego realizację. Ochrona życia i troska o rodzinę – podjęte przez nas wszystkich – będą największym darem dla Kościoła, Ojczyzny i świata całego.
Przy betlejemskim żłóbku odnajdujemy wszystkie stany i dostrzegamy ludzi we wszelkim prawie położeniu i sytuacjach życiowych. Dziecię Jezus – Syn Boży – przygarnia do siebie wszystkich; nie czyni różnicy między ludźmi, rozumie słabości, leczy chorych, obdarza zaufaniem, gasi spory, onieśmiela pychę, podnosi maluczkich, czyni wszystkich swoimi siostrami i braćmi. I wystarczy dopowiedzieć – i my czyńmy jak Jezus.
Od najdawniejszych czasów, kiedy głoszono przyjście na świat Zbawiciela, mówiono, że On będzie Pokojem. Jeśli nie ma w nas i wokół nas pokoju, to znaczy, że Pan jest jeszcze daleko. A my pragniemy, aby był już w naszych progach, więcej – w naszym sercu. Pragnijmy tego z całych sił, z całego serca – dla siebie i dla innych.
Już teraz dziękuję Wam za każdy dobry odruch serca i owocne uczynki i proszę: Podnieś rękę Boże Dziecię, błogosław Ojczyznę miłą i nas wszystkich.
Z modlitwą i pasterskim błogosławieństwem
Wasz biskup Romuald
