Czas od początku roku liturgicznego do Uroczystości Narodzenia Pańskiego nosi nazwę Adwent. Jest on okresem radosnego oczekiwania na przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa. W dzisiejszym świecie oczekiwanie staje się bardziej niepożądane. W sklepach od dawna trwa szał przedświątecznych zakupów. Reklamy świąteczne i piosenki związane z Bożym Narodzeniem, coraz bardziej zresztą odbiegające od jego istoty, rozbrzmiewają z głośników telewizorów, komputerów czy w naszych słuchawkach. Skąd się wziął i czym jest Adwent? Jak wygląda ten czas w seminarium?
Etymologia okresu Adwentu
Nazwa tego okresu pochodzi od łacińskiego czasownika advenio, advenire – przychodzić, przybywać. Pierwotnie tego słowa – adventus – używano na określenie uroczystego wjazdu cesarza do świątyni podczas uroczystości państwowych. My także oczekujemy na przyjście Naszego Pana. I właśnie to oczekiwanie najbardziej rozbrzmiewa w liturgii Kościoła.
Adwent dzieli się na dwa okresy. Od jego początku do 16 grudnia trwa czas szczególnego oczekiwania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na końcu czasów. W pierwszym etapie Adwentu pochylamy się w liturgii nad księgą Proroka Izajasza. Czytania mszalne zaczerpnięte z niej ukazują nam zarówno perspektywę Wcielenia Syna Bożego jak i nadchodzące wydarzenia końca czasów. Inną, niezwykle ważną w tym czasie postacią jest Jan Chrzciciel. Głos wołającego na pustyni zachęca nas byśmy przygotowali ścieżki naszego życia dla przychodzącego Pana.
Czas od 17 do 24 grudnia to okres bezpośredniego przygotowania do Uroczystości Narodzenia Pańskiego. W ostatnim tygodniu Adwentu, bezpośrednio przed Bożym Narodzeniem, w liturgii Nieszporów pojawiają się tzw. wielkie antyfony. Zaczerpnięte z tekstów Starego Przymierza odnoszą się do obietnic i zapowiedzi Mesjasza. Zaczynają się one od słów:
„O Sapientia” (Mądrości),
„O Adonai” (Panie),
„O Radix Iesse” (Korzeniu Jessego),
„O Clavis David” (Kluczu Dawida),
„O Oriens” (Wschodzie),
„O Rex gentium” (Królu narodów),
„O Emmanuel” (Emmanuelu).
Pierwsze litery tych antyfon, poczynając od ostatniej do pierwszej, tworzą zawołanie: „ero cras” – jutro przybędę.
Szczególną patronką i bohaterką Adwentu jest Najświętsza Maryja Panna, która przyjęła wolę Bożą jako swoją i zrodziła Zbawiciela, Syna Bożego. Dlatego też na wspomnienie i uczczenie wspaniałej roli Maryi w dziele Odkupienia w Polsce w dni powszednie wczesnym ranem odprawiane są uroczyste Msze święte roratnie. Okres Adwentu kończy się wraz z pierwszymi nieszporami z Uroczystości Narodzenia Pańskiego.
Adwent w seminarium
W czasie Adwentu nasza wspólnota również przygotowuje się na przyjście Pana Jezusa. Okres ten rozpoczynamy od dnia skupienia, który pomaga nam duchowo rozpocząć okres wzmożonego oczekiwania. W tym czasie uczestniczymy w mszach roratnich ku czci Najświętszej Maryi Panny. Ku czci Naszej Pani odśpiewujemy również Godzinki o Niepokalanym Poczęciu NMP.
Na okres adwentu przypada także Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Jest to szczególny dzień dla naszego seminarium, gdyż świętujemy także rocznicę poświęcenia naszego domu. Tego dnia odbywa się tradycyjnie obrzęd kandydatury oraz oficjalna premiera sztuki seminaryjnej. Kilka dni przed świętami alumni rozjeżdżają się do rodzinnych domów i parafii. Tego samego dnia ma miejsce spotkanie przedświąteczne z księżmi biskupami, przełożonymi i profesorami naszego seminarium.
