Chrześcijanin przemierza drogę Wielkiego Postu, poddając się nieustannemu działaniu Słowa Bożego, wprowadzając w życie jego wielkopostne wskazania modlitwy, postu i jałmużny.
Post bez wątpienia posiada wymiar fizyczny. Oprócz powstrzymania się od pokarmów może on przyjmować również formy powstrzymywania się od używek i pewnych form rozrywki. W istocie samo powstrzymywanie zewnętrzne nie możemy nazwać jeszcze postem. Jest to jedynie znak pewnej wewnętrznej rzeczywistości i ryt, który powinien odsłaniać treści zbawcze. Post powinien być znakiem przeżywania Bożego Słowa. Nie pości prawdziwie ten, kto nie potrafi karmić się Bożym Słowem pragnąc świętości serca. Istniejąca w człowieku wola pokuty – jak podaje św. Jan Chryzostom – powoduje, że nie pościmy ze względu na Paschę ani krzyż, ale ze względu na nasze grzechy, ponieważ zbliżamy się do Misterium. Św. Augustyn stanowiąc o wielkości i doskonałości postu uczy nas, że żyjąc na tym świecie powinniśmy być uczciwi, powstrzymywać się od nieprawości i przyjemności światowych, co dopiero jest jakby zachowywaniem czterdziestodniowego czasu nawrócenia.
Jałmużna jest owocem postu i wyrzeczeń, które ściśle się z nią wiążą. Jałmużnę nie powinno się postrzegać w kategorii wsparcia osoby ubogiej i gorzej sytuowanej od nas oraz zamknięciem się tylko na płaszczyźnie materialnej. Udzielona pomoc ma być darem serca ofiarodawcy. Szczera jałmużna obejmuje zarówno dobra materialne jak i dobra duchowe. Serdeczna rozmowa, udzielenie rady, cierpliwe wysłuchanie drugiego człowieka i modlitwa niewidoczna dla tłumu to tylko niektóre z możliwości realizacji nauczania Chrystusa: „Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie” (Mt 6,3-4).
Modlitwa – jako najważniejsza z wielkopostnych wskazań – sięga swoimi korzeniami postu, który sprawia, że człowiek zaczyna żyć Słowem Bożym. Rodzi się jedynie na podłożu wytrwałego słuchania Słowa. Czas Wielkiego Postu sprzyja refleksji i gromadzeniu się zarówno w rodzinach jak i większych wspólnotach przy Bożym Słowie oraz modlitwie i rozważaniu tajemnic historii Zbawienia. Wzorem ufnej i wytrwałej modlitwy jest dla nas Jezus Chrystus, pokazując jednocześnie jakie jest Boże Serce i jakie powinno być serce człowieka na modlitwie. Prosta i pokorna modlitwa, która płynie z głębi kochającego serca zaczyna się od aktu wewnętrznej kontemplacji i postawy skupienia w obliczu dobrego Ojca.
Wielki Post przypomina nam, że życie chrześcijanina jest nieustanną walką, w której trzeba posługiwać się bronią modlitwy, postu i jałmużny. Powołując się na słowa Św. Pawła do Koryntian: „Miłość Chrystusa przynagla nas” i mając świadomość, że Bóg ofiarował się za nas aż do śmierci, skłaniajmy się tego byśmy nie żyli już dla siebie samych, ale dla Niego, a wraz z Nim dla innych.
