W czterdziestym dniu po zmartwychwstaniu Chrystusa Kościół obchodzi uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Chociaż dzień ten wypada w czwartek po szóstej niedzieli Okresu Wielkanocnego w Polsce obchodzimy go trzy dni później, w niedzielę.
Wejście Chrystusa do nieba po zmartwychwstaniu nie nastąpiło nagle; tajemnica ta, choć niezwykle radosna, była dla uczniów niezrozumiała i potrzebowała potwierdzenia w obecności zmartwychwstałego Pana. Obecności tej uczniowie doświadczali przez czterdzieści dni, w których Chrystus spotykał się z nimi, aby umocnić przyszłych głosicieli Dobrej Nowiny. Przez cały ten czas zapowiadał im także swoje odejście i mające nastąpić po nim w dniu Pięćdziesiątnicy zesłanie Ducha Świętego.
Podczas wniebowstąpienia Jezus został otoczony chwałą Ojca. Symbolem, który o tym świadczy jest obłok, okrywający Chrystusa wstępującego do swojego królestwa. Obłok ten symbolizuje również tajemnicę, jaka zakrywa przed naszymi oczyma wspaniałość raju. Wejście Jezusa do nieba jest więc nie tylko Jego powrotem do domu Ojca, ale przede wszystkim kolejnym Bożym darem dla ludzi. „Człowieczeństwo pozostawione swoim własnym siłom naturalnym nie ma dostępu do domu Ojca do życia i szczęścia Bożego” (KKK 661) Chrystus posiadający ludzką naturę wprowadza ją do nieba, aby w ten sposób każdego człowieka móc również otoczyć chwałą, którą sam został otoczony przez Ojca.
Wniebowstąpienie jest świętem pełnym radości, a jednak odejście Chrystusa wywołuje niezrozumienie, zdumienie, trwogę i smutek zarówno wśród uczniów, którzy towarzyszyli Jezusowi w trakcie Jego ziemskiego życia jak i wśród dzisiejszych chrześcijan. Według relacji św. Łukasza Ewangelisty zawartej w Dziejach Apostolskich, uczniowie także po Zmartwychwstaniu nie rozumieli tego, co działo się wokół nich i co miało nastąpić. Gdy Zbawiciel wstępował do nieba uczniowie zamarli i dopiero aniołowie pytając „dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?” (Dz 1,11a) przypomnieli o czekającej na nich misji i o prawdzie Wniebowstąpienia: „idę przygotować wam miejsce” i „znacie drogę dokąd ja idę” (J 14,2).
Wejście Chrystusa do nieba jest obietnicą i nadzieją dla wierzących, jest wezwaniem do pójścia za Chrystusem i do naśladowania Go. Jest też darem uczestnictwa w Bożej chwale i zapowiedzią umocnienia Duchem Świętym, którego w czasie między Wniebowstąpieniem a Pięćdziesiątnicą Kościół w sposób szczególny oczekuje.
