Zwyczajem lat minionych wspólnota seminaryjna w piątki Wielkiego Postu uczestniczy w adoracjach krzyża, które są przygotowane przez poszczególne roczniki (od piątego do drugiego). Wspólna modlitwa, rozważania i pieśni pomagają alumnom w przeżywaniu tajemnic Męki i Śmierci Pana Jezusa.
Historia krzyża
Pierwotnie krzyż był symbolem hańby. Śmierć na nim następowała w wielkich męczarniach. Na taką karę skazywał sąd rzymski (Jerozolima w czasach Pana Jezusa znajdowała się pod wpływem panowania Cesarstwa Rzymskiego).
Jednak cierpienia skazanego zaczynały się znacznie wcześniej. Sam musiał zanieść belkę krzyża (ważącą do ok. 50 kg) na miejsce swojej śmierci. Często towarzyszyły mu wyzwiska i inne nieprzyjemności. Następnie skazaniec był przywiązywany i przybijany gwoźdźmi do przyniesionej belki. Agonia na krzyżu mogła trwać nawet do kilku godzin lub dni!
Od znaku hańby do narzędzia zbawienia
Śmierć Pana Jezusa na krzyżu otworzyła nam bramy Nieba. Już w pierwszych latach chrześcijaństwa podkreślano to zbawcze działanie, jednak wierni skupiali się na odkupieniu człowieka niż na męce Pana. Również prześladowania skłaniały pierwszych chrześcijan do posługiwania się innymi znakami (np. rybą – a to stąd, że greckie słowo ἰχθύς, ΙΧΘΥΣ oznacza rybę, a pierwsze litery składają się na słowa Jezus Chrystus Boga Syn Zbawiciel) niż krzyżem.
Wiele zmieniło się od czasów cesarza Konstantyna, któremu w IV wieku, według legendy przyśnił się znak krzyża. Symbol ten miał przynieść zwycięstwo władcy podczas bitwy przy moście Mulwijskim z Maksencjuszem. W tym miejscu warto wspomnieć, że cesarz Konstantyn w roku 337 spowodował usunięcie ukrzyżowania z katalogu kar cesarstwa.
Na rozwój kultu Krzyża świętego niewątpliwie wpływ miała święta Helena, matka cesarza Konstantyna, która według tradycji odnalazła w Jerozolimie Krzyż Pana Jezusa oraz m.in. Titulus Crucis, czyli tabliczkę z napisem INRI, która została zawieszona nad głową Chrystusa. Cesarzowa doprowadziła także do budowy świątyni nad Grobem Pańskim.
Następnie przez wieki kult Krzyża świętego oraz liturgii Wielkiego Piątku rozwijał się stopniowo. Pojawiły się procesje z relikwiami Krzyża, liczne nabożeństwa pokutne oraz celebracje, których szczytem jest Liturgia Wielkiego Piątku podczas której śpiewana jest tzw. Męka Pańska, odbywa się modlitwa powszechna sięgająca czasów pierwszych chrześcijan oraz właśnie adoracja krzyża.
Seminaryjne adoracje krzyża
Zwyczajem naszego Seminarium jest piątkowa adoracja krzyża, którą prowadzą klerycy z poszczególnych roczników. Rozważaniom towarzyszy śpiew pieśni pasyjnych oraz kontemplacyjna cisza. Całość nabożeństwa zakończona jest błogosławieństwem udzielanym przez kapłana obecnego na adoracji.
