7 grudnia 2015 roku był dla społeczności seminarium warszawsko-praskiego świętem z racji obchodów 15-lecia erygowania instytucji seminarium duchownego. Z tej okazji odbyło się uroczyste sympozjum, którego tematem było „wyższe seminarium duchowne a wyzwania współczesności”.
Rektor seminarium – ks. prof. dr hab. Krzysztof Warchałowski – krótko przypomniał zgromadzonym gościom historię seminarium wraz z wymienieniem poprzednich przełożonych seminaryjnych, którym wcześniej powierzona była troska o kształtowanie duchowieństwa diecezji warszawsko-praskiej.
Bezpośrednio po przedstawieniu w skrócie historii seminarium na warszawskim Tarchominie nastąpiło przejście do naukowej części sympozjum. Poprowadzenia uroczystego sympozjum i dyskusji panelowej podjął się rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie – ks. prof. dr hab. Krzysztof Pawlina. Swoje referaty w ramach sympozjum wygłosili: ks. prof. dr hab. Adam Skreczko – dotyczący korelacji formacji kapłańskiej i życia rodzinnego, p. prof. dr hab. Maria Ryś – dotyczący współczesnej profilaktyki uzależnień, ks. prof. dr hab. Marek Tatar – dotyczący formacji duchowej w seminariach oraz ks. prof. dr hab. Piotr Tomasik – dotyczący tej formy aktywności kapłańskiej jaką jest katechizowanie.
Sympozjum zakończyła uroczysta Msza św., której przewodniczył i homilię wygłosił nuncjusz apostolski w Polsce – abp Celestino Migliore, w koncelebrze zaś znaleźli się także następujący biskupi: metropolita warszawski – kard. Kazimierz Nycz, ordynariusz warszawsko-praski – abp Henryk Hoser, pierwszy ordynariusz warszawsko-praski – bp Kazimierz Romaniuk, bp Marek Solarczyk oraz bp Romuald Kamiński.
Abp Celestino Migliore w swojej homilii zaznaczył konieczność właściwej hierarchii wartości w dokonywaniu się formacji duchowieństwa. Z tej racji dokonał prostego podziału na Boga i sprawy Boże. Sprawy Boże, choć są ważne, nie mogą egzystować bez odwołania się do punktu odniesienia jakim z konieczności musi być sam Bóg. Dopiero wtedy, gdy Bóg będzie zajmował, należne Mu, pierwsze miejsce w życiu kandydata do kapłaństwa, sprawy Boże będą posiadały właściwe im znaczenie.
