Warszawski Tarchomin kryje na swoim terenie zabytki z przełomu XVIII i XIX wieku. Mieszczą się one na terenie naszego Seminarium Duchownego. Należą do nich drewniany dwór z końca XVIII wieku, pałacowa oficyna, budynek gospodarczy i park. Od 1921 należał do Warszawskiej Kurii Metropolitalnej, a od 2000 roku stanowi część Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Warszawsko-Praskiej.
Dworek
Parterowy dwór zbudowany został prawdopodobnie przez Józefa Kantego Ossolińskiego, który nabył majątek w Tarchominie w 1738. Drewniany barokowy budynek posiada kryty gontem, charakterystyczny dla polskich dworków łamany dach. Odwrócony tyłem do Wisły, tuż przy wale przeciwpowodziowym, ozdobiony jest od frontu gankiem, wspartym na czterech kolumnach. Około 1790 roku kupił go wraz z całym parkiem Tadeusz Mostowski. Dworek stał się miejscem często odwiedzanym przez hrabiego, ze względu na walory krajobrazowe tego terenu, co przyczyniło się do decyzji o budowie pałacu w Tarchominie. Obecnie budynek jest odrestaurowany i otynkowany.
Pałac
Zamysł zagospodarowania tego terenu, znajdującego się w pobliżu kościoła, nad brzegiem Wisły powstał na początku XVIII wieku kiedy właścicielem majątku w Tarchominie został Józef Kanty Ossoliński. Pierwszym budynkiem, jaki został wybudowany był parterowy dwór kryty gontem. Jego powstanie datuje się na rok 1738. Około roku 1790 dwór zakupił Tadeusz Mostowski, który postanowił zbudować na tym terenie pałac. Projekt zlecono Szymonowi Bogumiłowi Zugowi. Z całego projektu udało się zrealizować boczną oficynę pałacową, obecnie określaną jako pałac. Jest to obiekt 2 kondygnacyjny, 13 osiowy z czterokolumnowym wgłębionym portykiem.
Mostowski zlecił projekt przyszłej rezydencji Szymonowi Zugowi. Rezydencja nie została jednak ostatecznie ukończona. W latach 1801-1825 zbudowano jedynie oficynę (autorstwo projektu przypisuje się Henrykowi Ittarowi), która swoimi imponującymi rozmiarami zdominowała stojący obok drewniany dworek. Budowla ma dwie kondygnacje, jest wąska i długa (13-osiowa), skierowana frontową fasadą na południe, urozmaicona w środku czterokolumnowym wgłębnym portykiem. Ma czterospadowy zagospodarowany dach z lukarnami; ściany parteru boniowane.
Po upadku powstania listopadowego majątek przejął Pawieł Aleksandrowicz Muchanow, przedstawiciel władz zaborczych. Muchanow ożenił się z Józefą z Mostowskich, córką byłego właściciela, która po przymusowym wyjeździe z kraju ojca – powstańca, zarządzała majątkiem w Tarchominie.
Kolejnym właścicielem był Siergiej Siergiejewicz Muchanow, mąż Marii Kalergis, następnym, od 1881 – inżynier dróg i komunikacji Władysław Kisiel-Kiślański pełniący m.in. funkcję szambelana papieża Piusa XI. Fakt ten wpłynął na ostatnią wolę Kisiela-Kiślańskiego, który zapisał swoje tarchomińskie dobra fundacji im. Ojca Świętego Piusa XI. Od 1921 roku zespół dworski przy Mehoffera należy do Kościoła. Obecnie mieści się tu Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Warszawsko-Praskiej. Budowę według projektu Leszka Klejnerta rozpoczęto w 1999. Nowy budynek harmonizuje z otoczeniem pałacu i jest z pałacem połączony szklaną klatką schodową przylegającą do zabytku od północnej strony.
Zwiedzanie
Władze Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Warszawsko-Praskiej udostępniają zabytkowe obiekty zwiedzającym. Ze względu na zamknięty charakter miejsca związany z formacją alumnów, należy spełnić kilka warunków:
- obiekt jest udostępniany w pierwsze soboty miesiąca,
- grupa zwiedzających to minimum 10 osób,
- zwiedzanie jest możliwe po wcześniejszym uzgodnieniu z Księdzem Prokuratorem nr. tel. 22 676 53 50
Zapraszamy!
